Margo
Even voorstellen….
En bij het typen van deze woorden besef ik me dat de voorstelronde sinds dit jaar een hele andere lading heeft. 2019, een nieuw jaar met een nieuwe ik, een andere en misschien zelfs wel een betere versie van mezelf.
Oktober 2017 kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker met uitzaaïngen in de lymfen. Na wat vage klachten, mislukte uitstrijkjes en een ietwat aparte gyneacoloog in het ziekenhuis, werd mij de uitslag pap 3b gepresenteerd. Geen stress, een kleine ingreep zou wonderen verrichten en daarna was alles weer als vanouds. Helaas bleek ik, zoals eigenlijk mijn leven ook wel te omschrijven is, een uitzondering op de regel te zijn en hoorde ik de uiteindelijke diagnose dat het toch wel echt foute boel was. En hoewel de uitzonderingen in mijn leven me vaak in het voordeel lijken te zijn, was dit even een ander verhaal.
Een ingrijpende operatie waarin mijn baarmoeder verwijdert is, chemo’s en bestralingen, dat was het pretpakket wat mij voorgeschoteld werdt, het startsein gegeven op 2 januari 2018. Met de bubbels van oudjaar nog in mijn schoenen, melde ik mij voor de eerste chemo….. gelukkig nieuwjaar dus.
Het was een traject van maanden ziek zijn. Gebonden aan bed en bank en bijna mensonterend terug in de luiers omdat mijn darmen de bestralingen simpelweg niet meer aankonden. Het niet voor mijn dochtertje kunnen zorgen, waardoor mijn partner ineens van alle markten thuis moest zijn in dit gezin. Ik heb gehuild, geschreeuwd en alle ongepaste woorden uit mijn mond laten rollen. Boos, ik was boos. Waarom ik?
Nu, iets meer dan een jaar verder na de laatste behandelingen, vraag ik mezelf nog steeds af waarom ik. De vraag waarop ik nooit een antwoord zal krijgen. De pijn van een kinderwens die me abrupt ontnomen is, een overgang die me opgedrongen wordt en alle lichamelijke klachten die de behandelingen tijdelijk en blijvend hebben achtergelaten…. het is en blijft een strijd. Net als de angst. Elke controle opnieuw… elke drie maanden weer…wat als…. De enorme moeheid, de lage weerstand die er voor zorgt dat bij elk kuchje van een ander, ik driedubbel de griep om mijn oren gesmeten krijg.
Maar! Hier ben ik. Margo. 37 jaar en mega trotse mama van Fien, inmiddels 3,5 jaar. Ik mag mezelf omschrijven als een enthousiaste, creatieve, positieve en vooral fanatieke persoonlijkheid.
Wat was het heftig, veel, oneerlijk en verdrietig, nog steeds zijn die momenten hier.
Maar wat heb ik de meest mooie dingen ooit mogen ervaren en mogen zien door mijn ziek zijn.
Wat ben ik jaren druk geweest met het oordelen over anderen, maar ook diegene te zijn wat anderen van mij verwachten..(of wat ik dacht dat ze verwachten).
Iedereen leeft zijn leven en wij (niet iedereen….) maken er onze dagbesteding van daar een oordeel over te hebben. We vinden iets van andere moeders, andere gezinnen, stellen en vrijgezellen. Overal ligt een ongezouten mening klaar. Maar we weten niet welke strijd hij/ zij heeft. Iedereen probeert hoe dan ook de beste versie van zichzelf dagelijks neer te zetten.
Ik ben een perfectionist, en dat heeft zelfs dwangmatige vormen. Nog steeds, zal ook altijd zo blijven. Maar wat ik heb geleerd, ervaren, en gevoeld?: Goed genoeg is soms ook perfect. En een dag niet goed genoeg is wel weer een dag je ontzettende best gedaan. Wanneer een dag je tot tranen brengt, besef dan wanneer je in bed ligt, dat de dag voorbij is, je je uiterste best hebt gedaan met alles wat in je vermogen lag, dus was het perfect. Misschien niet voor jezelf, wel voor mensen om je heen.
Het is niet erg om soms met de gordijnen dicht op de bank een potje a la “all you need is love” te huilen. Het maakt je niet minder, slechter of zwakker. Het maakt je sterk. Laat zien wie je bent, blij, boos, verdrietig of uitbundig. Laat jezelf zien, want je bent gewoon perfect zoals je bent.
We weten niet wat de morgen zal brengen, en heel zwart/wit, we weten niet eens of de morgen komt. Je hoeft niet te leven alsof vandaag je laatste dag zou kunnen zijn maar leef alsjeblieft op de manier waarop je zelf gelukkig bent.
Misschien romantiseer ik de boel, schets ik een idealistisch plaatje van een halve werkelijkheid. Maar in een zonnetje, liggend op een kleedje in het park, waar de bellen van de bellenblaas door de lucht zweven, dat is één van de momenten waarin ik oprecht gelukkig ben, van top tot teen in de kippenvel schiet van maximaal genieten.
De allergrootste les die ik heb geleerd door het ziek zijn? Weest trots op jezelf. Hartstikke trots. Geef jezelf tijd, tijd om alles te organiseren, tijd om dingen te laten gebeuren, te laten zakken en te overdenken. Lach, geef jezelf de allergrootste lach, ook al is het een vreselijke dag. Want ook die is ‘s avonds voorbij en heb je je knettergoed doorheen geslagen!
En natuurlijk zijn er dagen waarop ik heel enthousiast een potje oud hollands vloeken kan waarderen. Wanneer ik ook geen lach op mijn gezicht kan toveren en mezelf het liefste begraaf onder mijn dekbed. En weet je..
Dan is er morgen gewoon weer een dag!
We doen allemaal ons best. En voor iedereen die af en toe denkt, mijn best is niet goed genoeg….Geloof me maar, het is goed genoeg. En dat is perfect.
Liefs Margo
