Bianca
Het is 1 mei 2019. Huis en haard in Nederland heb ik verlaten. Geen huis en geen inkomsten meer om in mijn basisbehoeften te voorzien. Alleen nog wat geldreserves om mijn verzekeringen te betalen. Verder alleen de geregistreerde status van persoon zonder vaste woon- of verblijfplaats en een tijdelijk basiskamp bij een vriendin.
Te voet zonder geld reizen als pelgrim naar Santiago de Compostela in Noord Spanje, startende in Leeuwarden, Friesland. Een lifechanging experience, waarna mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ook al is het dat allang niet meer na de uitdagende weg die ik al jaren loop in het kader van mijn persoonlijke ontwikkeling.
Ik heb behoefte aan alle vrijheid die ik mezelf maar kan verwerven, om mijn toekomst opnieuw langs een meetlat te leggen. Ik voel dat er iets nieuws op me wacht. Een nieuw thuis en een nieuwe werktoekomst. Waar? Ik heb geen flauw idee. Wat? Ik heb geen flauw idee. Om het beiden wel te kunnen weten heb ik deze tocht nodig.
Afgelopen tien jaar is er veel gebeurd in mijn leven. Twee burn-outs zette, na 22 jaar tussen vier muren op kantoor doorgebracht te hebben, alles op zijn kop, waarvoor ik nog altijd dankbaar ben. Een boodschap dat ik niet op de goede weg zat met mezelf. Ik reisde via vele wegen van vallen en opstaan terug naar mezelf. Naar dat wat ik van binnen daadwerkelijk ben. De enige plek waar ik antwoorden kan vinden op vragen over mijn levenspad. Van waaruit ik een leven kan leiden, zoals daadwerkelijk bij me past. Ik volgende individuele coachtrajecten en coachopleidingen. Trainde daarna zes jaar lang hooggevoelige mensen.
In 2018 was de koek opnieuw op. Mijn geboorteplaats Apeldoorn en het wonen daar bevielen niet meer. Ook de manier waarop ik mijn werk als coach deed niet. Opnieuw lekte er teveel energie weg, waardoor ik gemakkelijk weer een burn-out zou kunnen krijgen. Ik sloeg op tijd spijkers met koppen en gooide opnieuw radicaal het roer om.
Zeven jaar geleden begon ik alleen te reizen en ontdekte de pionier in mezelf. Mijn ziel heeft rust als het reizen kan. Al pionierende de wereld en mijn authenticiteit ontdekken. Het delen van deze ervaringen is de levensvervullende taak die ik voel. Mijn passie voor reizen, schrijven en persoonlijke ontwikkeling groeien langzaam als het ’team Pelgrimskind’ naar elkaar toe. Waardoor mijn plek in de wereld en de manier waarop ik mijn levensdoel uit wil dragen langzaam vorm beginnen te krijgen. Deze tocht gaat het ’team Pelgrimskind’ nog dichter bij elkaar brengen, waardoor ik straks nog meer vanuit mijn hart in het leven kan staan. Kan geven wat ik de wereld te geven heb.
De reis maken zonder geld en minimale bezittingen is een bewuste keuze. Geld staat in onze wereld op een voetstuk. Dusdanig, dat de mensheid langzaam aan het onderspit delft. De mens staat niet langer centraal. Deze ontwikkeling helpt mensen steeds vaker in de problemen. Zorgt ervoor dat ze niet het leven leiden, zoals ze dat diep van binnen willen en eigenlijk wel zouden moeten kunnen. Het gat tussen arm en rijk wordt steeds groter.
Mijn reis zonder geld en met minimale bezittingen is een ontdekkingstocht omtrent deze ontwikkeling. Kun je daadwerkelijk niks als je geen cent hebt? Hoe zit dat met de wil om elkaar verder te helpen? Wat doet het reizen zonder geld met mij? En wat met de mensen aan wie ik hulp vraag?
Door mijn reiservaringen te delen daag ik graag anderen uit in zichzelf te geloven. Dat alles mogelijk is in het leven en dat het daarin niet uitmaakt wie of wat je bent en of je veel of weinig bezittingen hebt.
Leef je mooiste leven! Met alleen die mensen, op die plekken en met die gebeurtenissen die jij graag wilt! Al het andere is lariekoek en energieverspilling.
Namasté
