Anouk

Anouk: “Dan maak ik zelf mijn droombaan, dacht ik”

Van alles voor de wind, naar flinke wind tegen. Zo kan je onze afgelopen jaren wel benoemen.
Toen wij 9 jaar geleden gingen samenwonen in een supermooi huurhuis in het centrum van Harderwijk, leek het ons allemaal mee te zitten. We waren jong, verdienden goed geld met leuke banen, hadden een grote sociale kring om ons heen en stonden vooral als 2 blije hoofdrolspelers te shinen in ons eigen toffe leven. Vakanties, etentjes, terrasjes pakken, vrijwilligerswerk, het kon!

3 jaar later werd het tijd om een koopwoning te gaan bemachtigen en ook die leek alles te hebben wat we zochten. Het was dan wel op nummer 13, grapte ik nog. Na de verbouwing zou dít huis het helemaal zijn. Maar nummer 13 kreeg toch een iets serieuzere wending. In de week dat we de sleutel kregen van ons nieuwe huis, kreeg ik te horen dat de stichting waarvoor ik werkte failliet was. We hadden er enorm voor geknokt maar het was in het dieptepunt van de crisis en de adem was niet lang genoeg om overeind te blijven. Heel verdrietig van het mooie werk wat we met elkaar hebben verzet. Vol goede moed ging ik solliciteren, met een mooie cv en berg werkervaring dacht ik zo weer aan het werk te zijn. Maar ook de banen lagen door de crisis niet voor het oprapen. Dat voelde mijn partner helaas ook. Ook hij kreeg twee maanden later het bericht dat hij zijn baan kwijt zou raken.
Zaten we dan, samen in ons nieuwe koophuis, zonder banen.

Gelukkig lukte het hem nieuw werk te vinden, al was het parttime en daardoor financieel wel wat zwaarder. Na 4 maanden thuis zitten vond ik ook weer werk. Ik kon er mijn draai alleen niet in vinden en voelde aan alles dat ik de drang had om voor mijzelf te gaan beginnen.
Dan maak ik zelf mijn droombaan wel, dacht ik!

Ik heb er ruim een jaar over gedaan om het concept wat ik in mijn hoofd had te fine-tunen. Ik wilde een kindercafé in Harderwijk beginnen. Ik heb van alle kanten hulp gevraagd aan ondernemers, coaching-trajecten, brainstormsessies en uiteindelijk mocht het baten! Zonder enige ervaring dacht ik dat ik het kon. Ik geloofde in dit concept en was er zo enthousiast over dat dit aanstekelijk werkte voor anderen om erin mee te denken. Ik wist het verschil tussen omzet en winst niet eens, maar door de hulp die ik aan alle kanten kreeg toegereikt kwam er een bedrijfsplan uitgerold en kregen mijn ideeën vorm. Er deed zich een sfeervol pand voor in het centrum en ik hoefde er geen dag over na te denken. Al tijdens de bezichtiging wist ik dat dit het moest worden.

En toen was de dag daar. Ik zei mijn fulltime baan op. Heel spannend want we hadden totaal geen zekerheid. Mijn partner had een tijdelijk, parttime contract. Ik geen baan meer en dus ook geen inkomsten. Daar ging ik! Vol goede moed een lening afsluiten van een paar flinke ruggen. Het kwam vast allemaal wel goed met dat nieuwe kindercafé van me. Dat wist ik zeker. Ik geloofde er in en ging er vol enthousiasme in.

En dat het werkte is een feit. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en staat de winkel als een huis! Een superfijne plek waar iedere dag veel kinderen rondbanjeren en van de glijbaan gaan. Ouders aan de koffie. Opa’s, Oma’s, gastouders die even poffertjes komen eten met de kinderen en ondertussen rondkijken in de winkel vol kleding en speelgoed. Ik krijg dagelijks complimenten over de sfeer en het unieke concept en van ieder compliment word ik nog steeds even blij als trots.

De winkel is een leefstijl. Er gaan veel meer uren in zitten dan een baan in loondienst en van tijd tot tijd is het best wel lastig te combineren met het privéleven. Zeker het eerste jaar was loodzwaar door pittige privé-omstandigheden die toen speelden. Toch stond ik er iedere dag, vrolijk naar mijn klanten om de winkel draaiende te houden. Gewone dingen zoals op vakantie gaan of een zaterdag vrij, vraagt een hoop geregel maar lukt steeds beter. En zolang ik nog zó geniet van de winkel is dat me veel meer waard dan een baan in loondienst!

Ik ben vooral heel dankbaar dat ik de kans heb gekregen mijn droom na te jagen!