Wat er daarna gezegd werd, ging in een waas aan me voorbij

Vlak voor de Corona crisis ging ik voor een controle afspraak naar het ziekenhuis. Ik was doorverwezen door de huisarts voor een echo en mammografie omdat ik een paar weken geleden een nieuw knobbeltje in mijn borst voelde.
Deze onderzoeken heb ik vaker gehad omdat ik meerdere goedaardige knobbeltjes in mijn borst heb. Het laatste onderzoek was 5 jaar geleden dus het was tijd voor een nieuwe echo.
De huisarts vond het niet raar aanvoelen maar wel goed om na die 5 jaar weer een foto en echo te laten maken.

Ik ging op de dag van de afspraak nietsvermoedend naar het ziekenhuis en zag vooral op tegen de pijn van de mammografie. Ik weet nog van de laatste keer dat het vreselijk pijnlijk was. Een kwelling.
Vol angst voor de pijn aan mijn toch al zere borst zat ik in de wachtkamer.
Naast me zat een man keihard te telefoneren en filmpjes veel te hard af te spelen. Voor me zag ik een echtpaar met een baby’tje. Ik probeerde afleiding te zoeken tot ik aan de beurt was. Pakte mijn telefoon en deed die toch maar weer weg.

Ik werd geroepen. ‘ we doen eerst de foto’ zei de laborante. Gelukkig maar, ben ik daar van af dacht ik. Er is een nieuwe methode zodat de pijn minder is vertelde ze. En inderdaad, het viel me reuze mee, het was goed te doen. Had ik me daar nou zo druk om gemaakt?Hup weer aankleden en door naar de echo, en dan was het weer klaar voor vandaag dacht ik.
Zonder enig vermoeden ging ik weer in de wachtkamer zitten en wachtte ik op de oproep voor de echo. Er kwam een erg lieve assistente mij halen en daar ging ik.
Dit was appeltje eitje, al zo vaak gehad dacht ik nog. De radioloog begon met de echo, hij keek moeilijk naar het beeldscherm en bleef zoeken. Ik had meteen het gevoel dat er iets niet klopte, dit was anders.
De manier waarop hij het echo apparaat over mijn borst bewoog…. het klopte niet. Hij zocht iets. Op het scherm zag ik een knobbeltje, degene die er al jaren zat.
En toen kwam het…….
De radioloog had het gevonden, het nieuwe knobbeltje.
En dan de woorden “ we zien hier een afwijkend knobbeltje” “ deze ziet er anders uit en ik weet niet wat het is, het kan goed of slecht zijn”.
“ Ik wil hier graag een punctie van laten maken om het te onderzoeken. We kijken direct of er morgen nog een gaatje is voor je in de agenda”.
Oké dacht ik, prima, een punctie. Dat is nieuw voor me maar zal wel meevallen. Het drong nog niet tot me door dat het mogelijk ook verkeerde cellen konden zijn.
Ik kon direct door naar chirurgie voor een intake en de volgende dag voor een punctie. We gingen naar chirurgie en liepen het kamertje binnen.
Het gesprek wat toen kwam, veranderde alles.

De verpleegkundige stond stil bij wat er aan de hand was, en dat het een hectische middag voor me was met deze wending en ik zo snel een punctie kreeg.
Dat was het inderdaad, ik voelde me overvallen.
Toen ze zei dat het mogelijk borstkanker kon zijn, drong het pas tot me door. Het zal toch niet, ik…Borstkanker. En wat er toen gebeurde in mijn hoofd is haast niet te beschrijven.
Zoveel gedachten kwamen in me op.
Kanker, de grootste vijand, die enge ziekte, dood gaan, een ‘ dit was het dan’ gedachte. Ben ik eindelijk minder depressief, krijg ik kanker.
Ja ik rook, het is m’n eigen schuld.
Had ik maar…….
En daarna barstte ik in tranen uit.
Wat er daarna gezegd is, ging in een waas aan me voorbij.
Ik weet nog dat we op de foto het knobbeltje te zien kregen, het leek wel een doperwt zo klein. En het zag er inderdaad anders uit dan de andere knobbeltjes. De angst van elke vrouw….

We gingen na het gesprek naar huis, tijdens de autorit staarde ik uit het raam en kon alleen maar denken dat ik dood zou gaan. Intens verdrietig was ik, omdat ik zo hard gevochten heb om het leven mooi te kunnen vinden en het me nu misschien wel afgenomen zou worden.
Toen we thuis kwamen voelde ik me verdoofd. Alsof het niet over mij ging. Dit gevoel en de paniek met huilbuien wisselden elkaar af tot de volgende ochtend. Ik voelde me teneergeslagen, alsof ik verloren had van mijn lijf. Mijn lichaam me in de steek gelaten had.

De volgende ochtend gingen we naar de afspraak voor de punctie. Het zou voelen als een prik van een naaldje dus ik zag er niet heel erg tegenop.
Toen ik op de tafel lag en dezelfde lieve assistente er weer was en vroeg of ik wel had kunnen slapen en dat dit vreselijk moest zijn voor me barstte ik weer in tranen uit. Ze aaide over mijn arm en veegde de tranen van mijn wangen.
Daar lag ik, Ik moest huilen, niet van de pijn maar van het idee dat er misschien iets in mijn lijf zit wat er niet hoort en mij kapot kan maken.
“ vanmiddag krijg je al te horen of je borstkanker hebt”. Ongelofelijk dacht ik nog, wat snel.
Ik moest er niet aan denken hier dagen op te moeten wachten. Die onzekerheid….de angst.

De radioloog die de punctie deed, zocht eerst op de foto het knobbeltje op.
Wat ze toen zei was zo’n opluchting: “ ik vind dit niet afwijkend en denk dat het eenzelfde knobbeltje is wat er al zat.”
Er gleed een last van mijn schouders, maar ik wou niet te vroeg juichen want het moest eerst onderzocht worden.

Toen we s middags terug kwamen voor de uitslag, toch enigszins opgelucht, vertelde de arts meteen dat ze goed nieuws had.
Het zijn goede cellen , hetzelfde als wat er al zat. Niks aan de hand.
Poeh…… ik kon de angst en spanning los laten. Ik kon door gaan met leven. Ik hoefde niet na te denken over behandelingen met alle gevolgen van dien. Ik hoefde niet in termijnen te gaan denken. Ik kon gaan genieten van dit goede nieuws.

Wat heb ik veel respect voor vrouwen die wachten op zulk nieuws of tussentijdse controles hebben. Je leven lijkt even te stoppen waarna de overlevingsdrang enorm sterk wordt. Respect voor vrouwen die wel slecht nieuws krijgen of hebben gekregen. Respect voor vrouwen die vechten tegen deze vreselijke ziekte.
Respect voor alle lieve assistentes in het ziekenhuis die zo hun best doen je te troosten en je op je gemak te laten voelen.

En voor alle vrouwen die in een behandel traject zitten of wachten op uitslagen, heel veel sterkte. Wat zullen jullie het zwaar hebben en hard vechten. Sterkte met deze strijd die jullie hopelijk zullen gaan winnen.

Foto: Jan Hondebrink fotografie