Afgekeurd

Na een aantal jaren uit de running te zijn geweest door depressies, ptss en angstklachten ben ik vorig jaar afgekeurd.
Afgekeurd….. ik vind het een rotwoord. Alsof je niet goed genoeg meer bent om mee te doen. Niet meer hoeven werken. Dat klinkt misschien voor sommige mensen als een vrijheid. Voor mij voelt het als ,niet meer capabel zijn om datgene uit te voeren wat ik graag zou willen. Niet meer mee kunnen doen in deze maatschappij. Geen duidelijke daginvulling hebben. Geen collega’s om mee te lachen en mee te sparren. Niet ‘s ochtends in de auto stappen op weg naar een dag vol nieuwe gebeurtenissen en jezelf nuttig kunnen maken.
Om datgene te doen waar ik voor gestudeerd heb, Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Hulp te kunnen verlenen. 

Nu zit ik aan de andere kant vd tafel en krijg ik deze hulp zelf i.p.v. dat ik het geef. Hier heb ik me al lang bij neergelegd. Wat eerst nog voelde als falen is nu de gewoonste gang van zaken.
Ik bespreek mijn ups en downs met hulpverleners aan mijn keukentafel alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Aan de andere kant is afgekeurd zijn ook de hele dag met mijn lieve Pien samen kunnen zijn. Veel naar buiten kunnen gaan en de wind op mijn wangen voelen. Mijn camera pakken en er op uit gaan om te fotograferen. Geen haast hebben, tijd voor een praatje met mensen die ik tegen kom, een glimlach voor een vreemde, een knuffel voor een kind en een aai voor een hond die ik tegen kom. Mits ik me goed genoeg voel, er zijn ook dagen dat ik niet zomaar makkelijk mijn auto in stap om op pad te gaan of een glimlach op mijn gezicht heb. Simpelweg omdat ik dan ‘ overleef’ en geen ruimte heb voor andere dingen dan de dagelijkse bezigheden. 
Ik weet het, voor iemand die werkt, een gezin heeft en actief is, kan dit raar klinken. En toch is dit wat het is.

Op slechte dagen is het al een hele uitdaging om op te staan en aan een dag te beginnen. Alles voelt als teveel en zwaar en mijn hoofd knalt zowat uit elkaar van de negatieve gedachten. Gelukkig heb ik mijn lieve hond die me ‘s ochtends wakker kust en vaak een glimlach op mijn gezicht tovert. 
Voor haar moet ik eruit, ze moet uit en ze moet eten. En vaak na het eerste rondje wandelen met haar voel ik me stukken beter. ( ik zou het iedereen met depressieve klachten aanraden een hond te nemen, je hebt altijd een maatje, bent niet alleen, ze zijn zo lief en loyaal en voelen je feilloos aan. Daarnaast móet je naar buiten en onder de mensen komen). 

Soms helpt een wandeling niet, dan zakt de moed me in de schoenen en is alles zwaar en te veel.
Hoe doe je dat dan op zo’n dag?
Nou, vooral niet passief worden. Ik voer dan een strijd met mezelf. Want ik heb nergens zin in, maar weet dat niks doen het alleen maar erger maakt.
Dus actief blijven is helpend, wèl gaan hardlopen of sporten, wèl de was doen en opruimen thuis. Wèl die extra wandeling maken en naar buiten gaan.
En dan zakken de negatieve gevoelens vaak wel. Soms ook niet, en dan is alles ruk, saai en stom. Op een dag zoals vandaag, niks helpt en het zware gevoel blijft. Dan wil ik het liefste slapen, slapen tot ik me beter en lichter in Mn hoofd voel. En dan kan het zomaar de volgende dag weer beter zijn.

Het voorgaande schreef ik gisteravond, vanochtend werd ik wakker en voelde alles weer goed. Alles gaat dan easy en ik geniet van alles en iedereen om me heen. Zo snel kan dit wisselen, en gelukkig maar. Dit maakt dat ik extra geniet wanneer ik een goeie dag heb:)

Zo zie je dat je niet aan iemand kan zien wat er in diegene om gaat. Oordeel daarom niet, want je weet nooit wat er schuil gaat achter een glimlach.

Foto: Jan Hondebrink fotografie